VINCENT
Words/Music: Don McLean
Starry, starry night.
Paint your palette blue and grey,
Look out on a summer's day,
With eyes that know the darkness in my soul.
Shadows on the hills,
Sketch the trees and the daffodils,
Catch the breeze and the winter chills,
In colors on the snowy linen land.
Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they did not know how.
Perhaps they'll listen now.
Starry, starry night.
Flaming flowers that brightly blaze,
Swirling clouds in violet haze,
Reflect in Vincent's eyes of China blue.
Colors changing hue, morning field of amber grain,
Weathered faces lined in pain,
Are soothed beneath the artist's loving hand.
Now I understand what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they did not know how.
Perhaps they'll listen now.
For they could not love you,
But still your love was true.
And when no hope was left in sight
On that starry, starry night,
You took your life, as lovers often do.
But I could have told you, Vincent,
This world was never meant for one
As beautiful as you.
Starry, starry night.
Portraits hung in empty halls,
Frameless heads on nameless walls,
With eyes that watch the world and can't forget.
Like the strangers that you've met,
The ragged men in the ragged clothes,
The silver thorn of bloody rose,
Lie crushed and broken on the virgin snow.
Now I think I know what you tried to say to me,
How you suffered for your sanity,
How you tried to set them free.
They would not listen, they're
not listening still.
Perhaps they never will.
____________________________________________
____________________________________________
VINCENT
Vertaling: Erik Honders
Heldere sterrennacht.
Jouw palet wordt grijs en blauw,
Neem de zon in ogenschouw,
Je oog weet van het duister in mijn ziel,
Waar de schaduw viel.
Schets een boom, een bolchrysant,
Zet wind en koude met je hand
In kleuren op het sneeuwwit linnen land.
Ik weet onderhand wat je tot me zeggen wou,
Hoe een koorts het had gemunt op jou,
Hoe je hen bevrijden zou,
Die niet luisterden, niet wisten hoe.
Misschien nu, af en toe.
Heldere sterrennacht.
Bloemen brandend in een vaas,
Wolken kolkend in een waas,
Gespiegeld in zijn helderblauwe oog,
Als een regenboog, ochtendakkers goud geverfd,
Koppen scherp door pijn gekerfd,
Met tedere schildershand tot rust gebracht.
En ik heb gedacht wat je tot me zeggen wou,
Hoe die koorts het had gemunt op jou,
Hoe je hen bevrijden zou,
Die niet luisterden, niet wisten hoe.
Misschien nu, af en toe.
Al werd liefde jou ontzegd,
Toch was de jouwe echt.
En toen de hoop verdwenen was
In die heldere sterrennacht,
Nam jij je leven, zoals minnaars doen.
Laat mij dan zeggen, Vincent,
Het onbegrip voor schoonheid is
Nog even groot als toen.
Heldere sterrennacht.
Portretten in een lege zaal,
Zonder lijsten of verhaal,
Hun ogen kijken rond, vergeten niet,
Vreemden die je steeds weer ziet.
Het sjofel volk in voddengoed,
De zilverdoorn, de roos die bloedt
Verkreukeld in de pasgevallen sneeuw.
Ik denk nu dat ik weet wat je tot me zeggen wou,
Hoe een koorts het had gemunt op jou,
Hoe je hen bevrijden zou,
Die niet luisteren,
Net zo min als toen,
Misschien ook nooit gaan doen.
.Vincent translation back to (the) Dutch
ColoriMii - The Museum of Instant Images
Cat.nr.1832 d.d.05.04.2011translation / textErik Honders - Netherlands.--click picture to enlarge--
